Wyszukiwarka ulic
Ulica Trębacka
Położenie
Ulica Trębacka łączy Krakowskie Przedmieście z ulicą Moliera.
Nieco historii
Pierwotnie droga łącząca dwa stare trakty: Wierzbową z gościńcem biegnącym przez Czerskie (Krakowskie) Przedmieście. W końcu XIV w. książę mazowiecki nadał leżące przy niej ogrody kapitule warszawskiej, która założyła jurydykę, zarządzaną przez dziekana i zwaną Dziekanką; stąd ulica otrzymała nazwę Dziekańskiej lub Dziekanowskiej. Pierwsze domy drewniane, wzniesione zapewne w XV w., zostały wydzierżawione mieszczanom. Zabudowę zniszczył "potop szwedzki" w latach 1655-1657. Następna nazwa ulicy, występująca w pierwszej połowie XVIII w., brzmiała Trębalska; nazwę Trębacka nadano urzędowo w 1770. Ulica bardzo wąska przy Krakowskim Przedmieściu (4 m), rozszerzała się w pobliżu Wierzbowej. W XVIII w. zabudowana została kamienicami i pałacami; przy rogu Krakowskiego Przedmieścia znajdował się pałac podskarbiego wielkiego koronnego, Teodora Wessla, później tzw. Poczta Saska; na rogu Trębackiej i obecnej ul.Moliera - pałac Sułkowskich, a następnie zajazd Rydzyna, z salą teatralną, czynną w latach 1774-1776. W 1784 było przy Trębackiej 10 kamienic i 4 domy drewniane. Ostatni dom drewniany zniknął w czasach Królestwa Kongresowego. Pod nr 10 mieściły się składy Komory Celnej. Wyróżniał się dom pod nr 11 o długiej, klasycystycznej fasadzie z 1825 (arch. A. Corazzi) należący od 1827 do Piotra Steinkellera i mieszczący w oficynach składy cynku i maszyn oraz ekspedycję karet komunikacyjnych, zwanych Steinkellerkami. W 1882 Trębacką rozszerzono przez rozebranie kamienic po parzystej stronie od Krakowskiego Przedmieścia do Nowosenatorskiej (ob. Moliera). Na miejscu zburzonych domów wybudowano kamienicę Karola Scheiblera (nr 4/6, arch. arch. J. Dziekoński i E. Lilpop). W 1898 między Nowosenatorską i Wierzbową ułożono pierwszy w Warszawie bruk klinkierowy. W 1902 wzniesiono przy zbiegu z Wierzbową ogromny dom dochodowy teatrów (nr 10, arch. S. Szyller). Ok. 1909 przez Trębacką przeprowadzono linię tramwajową. We wrześniu 1939 zabudowa została wypalona częściowo (m. in. dochodowy dom teatrów) a w 1944 - całkowicie zniszczona. Po wojnie ocalałe mury kamienicy Scheiblera wykorzystano przy przebudowie jej w 1961 na biurowiec. U zbiegu Trębackiej i Krakowskiego Przedmieścia zrekonstruowano siedzibę dawnej poczty saskiej, a przy drugim rogu wybudowano biurowiec dla Min. Kultury i Sztuki z salą kinową "Kultura" (arch. T. Zagrodzki). Za nim wznosi się dom mieszkalny dla pracowników tego ministerstwa (arch. L. Borawski). Dalsza część Trębackiej stała się od 1953 placem budowy Teatru Wielkiego, ukończonego w 1965 r.
źródło: "Ulice i place Warszawy" - Eugeniusz Szwankowski, Wydawnictwo Naukowe PWN SA
Ulica Trębacka łączy Krakowskie Przedmieście z ulicą Moliera.
Nieco historii
Pierwotnie droga łącząca dwa stare trakty: Wierzbową z gościńcem biegnącym przez Czerskie (Krakowskie) Przedmieście. W końcu XIV w. książę mazowiecki nadał leżące przy niej ogrody kapitule warszawskiej, która założyła jurydykę, zarządzaną przez dziekana i zwaną Dziekanką; stąd ulica otrzymała nazwę Dziekańskiej lub Dziekanowskiej. Pierwsze domy drewniane, wzniesione zapewne w XV w., zostały wydzierżawione mieszczanom. Zabudowę zniszczył "potop szwedzki" w latach 1655-1657. Następna nazwa ulicy, występująca w pierwszej połowie XVIII w., brzmiała Trębalska; nazwę Trębacka nadano urzędowo w 1770. Ulica bardzo wąska przy Krakowskim Przedmieściu (4 m), rozszerzała się w pobliżu Wierzbowej. W XVIII w. zabudowana została kamienicami i pałacami; przy rogu Krakowskiego Przedmieścia znajdował się pałac podskarbiego wielkiego koronnego, Teodora Wessla, później tzw. Poczta Saska; na rogu Trębackiej i obecnej ul.Moliera - pałac Sułkowskich, a następnie zajazd Rydzyna, z salą teatralną, czynną w latach 1774-1776. W 1784 było przy Trębackiej 10 kamienic i 4 domy drewniane. Ostatni dom drewniany zniknął w czasach Królestwa Kongresowego. Pod nr 10 mieściły się składy Komory Celnej. Wyróżniał się dom pod nr 11 o długiej, klasycystycznej fasadzie z 1825 (arch. A. Corazzi) należący od 1827 do Piotra Steinkellera i mieszczący w oficynach składy cynku i maszyn oraz ekspedycję karet komunikacyjnych, zwanych Steinkellerkami. W 1882 Trębacką rozszerzono przez rozebranie kamienic po parzystej stronie od Krakowskiego Przedmieścia do Nowosenatorskiej (ob. Moliera). Na miejscu zburzonych domów wybudowano kamienicę Karola Scheiblera (nr 4/6, arch. arch. J. Dziekoński i E. Lilpop). W 1898 między Nowosenatorską i Wierzbową ułożono pierwszy w Warszawie bruk klinkierowy. W 1902 wzniesiono przy zbiegu z Wierzbową ogromny dom dochodowy teatrów (nr 10, arch. S. Szyller). Ok. 1909 przez Trębacką przeprowadzono linię tramwajową. We wrześniu 1939 zabudowa została wypalona częściowo (m. in. dochodowy dom teatrów) a w 1944 - całkowicie zniszczona. Po wojnie ocalałe mury kamienicy Scheiblera wykorzystano przy przebudowie jej w 1961 na biurowiec. U zbiegu Trębackiej i Krakowskiego Przedmieścia zrekonstruowano siedzibę dawnej poczty saskiej, a przy drugim rogu wybudowano biurowiec dla Min. Kultury i Sztuki z salą kinową "Kultura" (arch. T. Zagrodzki). Za nim wznosi się dom mieszkalny dla pracowników tego ministerstwa (arch. L. Borawski). Dalsza część Trębackiej stała się od 1953 placem budowy Teatru Wielkiego, ukończonego w 1965 r.
źródło: "Ulice i place Warszawy" - Eugeniusz Szwankowski, Wydawnictwo Naukowe PWN SA
- DRUKUJ
- POWRÓT
.jpg)